Strony

poniedziałek, 26 stycznia 2015

Retinoidy - skuteczny sposób na trądzik

Brak komentarzy:

Trądzik to przewlekła choroba skóry dotycząca 60-80% młodzieży w okresie dojrzewania. Szczyt zapadalności przypada u dziewcząt między 14-17 rokiem życia, u chłopców nieco później, między 16-19 rokiem życia.

Zmiany trądzikowe z reguły ustępują w ciągu kilku lat, ale bywa także, że utrzymują się bardzo długo, nawet po 30 roku życia. Zmiany trądzikowe dotyczą głównie okolic o największym zagęszczeniu gruczołów łojowych, tzn. twarzy (99%), pleców (90%), klatki piersiowej(78%), ale mogą również występować na barkach, ramionach i pośladkach. Jedna z postaci trądziku,tzw. postać odwrócona, charakteryzuje się występowaniem bardzo nasilonych zmian w okolicach narządów płciowych, dołów pachowych i pachwin.

Czynniki odpowiedzialne za powstawanie zmian trądzikowych:

  • zwiększona produkcja androgenów w okresie dojrzewania,
  • łojotok,
  • zwiększone rogowacenie ujść mieszków włosowych,
  • zwiększone zasiedlanie poszerzonych przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych przez bakterię beztlenową Propionibacterium acnes.


Androgeny


Trądzik zwyczajny dotyczy większości młodych osób w okresie dojrzewania. Związane jest to ze wzrostem aktywności androgenów, czyli męskich hormonów płciowych (zarówno u dziewcząt jak i chłopców), które wpływają stymulująco na wytwarzanie łoju i powiększenie gruczołów łojowych.

Łojotok i rogowacenie mieszkowe

Przyczyną powstawania zmian trądzikowych jest zarówno nadmierne wytwarzanie łoju jak i zmianyw jego składzie. Rola bakterii Wskutek wytworzenia warunków beztlenowych i dużej zawartości łoju, gruczoły łojowe są doskonałym siedliskiem dla bakterii beztlenowej – Propionibacterium acnes, która odgrywa istotną rolę w powstawaniu procesu zapalnego w trądziku. Bakterie te wydzielają czynniki odpowiedzialne za przyciąganie w okolicę gruczołów łojowych komórek zapalnych. Komórki te z kolei uwalniają enzymy, które powodują niszczenie ścian gruczołów łojowych i wylania się ich zawartości do otaczającej skóry właściwej, co powoduje dalsze nasilanie procesu zapalnego. Często przyczyną zaostrzania zmian trądzikowych może być stres, aczkolwiek nie jest to udowodnione naukowo. Wiadomo, że niektóre leki (np. sterydy, anaboliki, lit, fenytoina, a nawet niektóre tabletki antykoncepcyjne) mogą powodować powstawanie albo nasilanie zmian trądzikowych. Również niektóre kosmetyki mogą działać komedogennie (zaskórnikotwórczo). Wydaje się, że przestrzeganie rygorystycznej diety w trądziku nie jest konieczne, gdyż pogorszenie zmian trądzikowych występuje u niewielkiego odsetka chorych (<10%) i tylko po spożyciu niektórych produktów (np. czekolada, kakao, marynaty, przyprawy). Promieniowanie słoneczne powoduje okresową poprawę u większości chorych, u części natomiast (ok. 20%) może powodować zaostrzenie zmian, których przyczyną jest prawdopodobnie wysoka temperatura i duża wilgotność powietrza. U około 60-70% młodych kobiet zmiany trądzikowe ulegają pogorszeniu w okresie przedmiesiączkowym.

Objawy kliniczne trądziku


Stałym objawem u chorych z trądzikiem jest mniej lub bardziej nasilony łojotok. W trądziku młodzieńczym zawsze obecne są zaskórniki. Różnie nasilony odczyn zapalny w otoczeniu zaskórników prowadzi następnie do rozwoju wykwitów zapalnych: grudek i krost. Są to nacieki zapalne i cysty, które po ustąpieniu z reguły pozostawiają blizny, które mogą powstawać nawet w następstwie małych zapalnych grudek. Blizny potrądzikowe mogą być dwojakiego rodzaju: zanikowe lub przyrosłe. Niewielkie grudkowe zmiany pozostawiają z reguły blizny zanikowe, natomiast koloidy (blizny przyrosłe) są następstwem zmian naciekowych i guzowatych.

Postacie kliniczne trądziku


W zależności od charakteru dominujących zmian wyróżniamy różne postacie kliniczne trądziku. Od liczby wykwitów zależy, czy określa się trądzik jako łagodny, czy też średnio nasilony. Postacie kliniczne trądziku:
 • trądzik zaskórnikowy;
• trądzik grudkowo-krostkowy;
• trądzik ropowiczy: - trądzik guzkowy, - trądzik skupiony, - trądzik odwrócony
• trądzik bliznowcowy;
 • trądzik piorunujący. Trądzik piorunujący (acne fulminans) jest rzadką i bardzo ciężką odmianą trądziku ropowiczego, obejmuje z reguły, oprócz twarzy, plecy i klatkę piersiową. Charakteryzuje się występowaniem dodatkowych objawów ogólnych, takich jak: podwyższona temperatura, bóle stawowe, leukocytoza, podwyższone OB, zmiany kostne. Odmiana ta dotyczy głównie chłopców i młodych mężczyzn.
dobre preparaty do walki z trądzikiem: ACNEDERM; SKINOREN; FINACEA 15% żel; HASCODERM krem 20%; HASCODERM lipożel

Rodzaje trądziku zawodowego


1) Trądzik olejowy

Dotyczy pracowników przemysłu: budowlanego, metalowego, samochodowego, naftowego.
Oleje mineralne powodują wypieranie fizjologicznych tłuszczów wywołujących przerost warwy rogowej i kolczystej naskórka, a w powstaniu trądziku duże znaczenie mają mikrourazy i czynniki drażniące; do miejsc chorobowych należą: okolice ciała narażone na kontakt z zabrudzonymi ubraniami roboczymi, a także grzbiety rąk i palców.

2) Trądzik chlorowy

Rodzaj trądziku, po którym występują zmiany w postaci pęcherzyków, przebarwień skóry z nadmiernym owłosieniem. Trądzik może utrzymywać się latami z umiejscowieniem poza okolicami łojotokowymi, min. na głowie, małżowinach usznych, brodzie, w postaci rozsianych zaskórników, cyst, ropiejących guzków.

3) Trądzik dziegciowy

Występuje u dekarzy, pracowników koksochemii i przemysłu optycznego.
Przebarwienia skórne występują na twarzy, ramionach i udach; towarzyszą objawy nadwrażliwości na światło.

Decyzję o powstaniu trądziku podejmuje się na podstawie rozległych (kończyny górne, dolne, pośladki), głębokich (krosty, nacieki ropne, blizny, przebarwienia) zmian skórnych uniemożliwiających wykonywanie codziennej pracy.

Trądzik zawodowy jest to trądzik pospolity, a dokładniej trądzik kontaktowy. Warto pamiętać, że wiele substancji chemicznych stosowanych w życiu codziennym  oraz w pracy zawodowej może być przyczyną zmian skórnych. Tak ważne jest, aby stosować odzież ochronną oraz pamiętać o podstawie BHP.

Leczenie trądziku


Trądzik jako choroba przewlekła wymaga leczenia długotrwałego – przez wiele miesięcy a nawet lat. Leczenie zależy od postaci klinicznej trądziku. Poza izotretinoiną nie ma żadnego leczenia przyczynowego. Wszystkie pozostałe metody prowadzą do usuwania objawów procesu chorobowego. Podstawą terapii trądziku jest więc odpowiednia pielęgnacja i leczenie miejscowe, wystarczające nawet u 60% pacjentów. Podczas leczenia miejscowego wskazane jest aplikowanie preparatów na całą zmienioną chorobowo powierzchnię skóry. U chorych wymagających leczenia systemowego, właściwa pielęgnacja jest niezbędnym czynnikiem uzupełniającym.

Leczenie systemowe


Leczenie hormonalne polegające na stosowaniu preparatów tzw. przeciwandrogenowych, możemy stosować wyłącznie u kobiet. Najczęściej stosujemy środki zawierające octan cyproteronu, który ogranicza działanie dihydrotestosteronu w obrębie gruczołów łojowych przez hamowanie jego wiązania z receptorami androgenowymi. Antybiotyki do stosowania ogólnego wskazane są w średnio ciężkim trądziku grudkowo-krostkowym lub przy występowaniu zmian zapalnych o charakterze nacieków. Leczenie systemowe antybiotykami prowadzimy przez minimum 3 miesiące. Całkowity czas leczenia: 3-6 miesięcy Izotretinoina jest jedynym lekiem działającym na wszystkie (poza hormonalnym) mechanizmy odgrywające rolę w patogenezie trądziku. Powoduje ona wybitne zmniejszenie wydzielania łoju, działa przeciwzaskórnikowo, redukuje liczbę bakterii Propionibacterium acnes, działa przeciwzapalnie. W trakcie leczenia izotretinoiną dochodzi do trwałego zmniejszenia gruczołów łojowych. Wskazaniem do podawania tego leku są jedynie ciężkie postaci trądziku, zwłaszcza u pacjentów, u których dochodzi do powstawania blizn.

Właściwa pielęgnacja


U większości pacjentów z nasilonym łojotokiem i zmianami zaskórnikowymi właściwa i regularna pielęgnacja stanowi podstawę leczenia i często jest czynnikiem wystarczającym do osiągnięcia zadowalających efektów leczniczych. Konieczny jest jednak odpowiedni dobór preparatów do typu skóry: silniejszych zawierających większe stężenie substancji komedolitycznych i przeciwłojotokowych do skóry ze znacznie nasilonym łojotokiem i łagodniejszych preparatów oczyszczających do skóry wrażliwej i podatnej na podrażnienia. W leczeniu miejscowym wykorzystujemy szereg kosmeceutyków zawierających substancje o działaniu komedolitycznym i przeciwzapalnym. Do substancji tych należą alfa- i beta-hydroksykwasy, polihydroksykwasy i inne substancje pochodzenia roślinnego.


Do alfa-hydroksykwasów należą: 

  • kwas glikolowy, 
  • mlekowy, 
  • cytrynowy, 
  • winowy i jabłkowy,

zaś głównym przedstawicielem beta–hydroksykwasów jest kwas salicylowy. 
kwasy AHA i BHA

Dzięki odblokowywaniu zaczopowanych przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych substancje te ułatwiają odpływ łoju i zmniejszają jego nagromadzenie wewnątrz gruczołów łojowych, działają również przeciwzapalnie. Bardzo ważne jest przestrzeganie zasad stosowania tych preparatów: zawsze na umytą i całkowicie suchą skórę, gdyż nałożone na skórę wilgotną mogą powodować podrażnienia.
Kosmeceutyki przeznaczone do skóry trądzikowej, z reguły, należy stosować wieczorem, na całą zmienioną powierzchnię. Jeżeli mamy do czynienia ze skórą mieszaną, należy omijać partie suche lub wrażliwe. W wypadku, gdy zmiany są bardzo duże możemy stosować silniejsze preparaty komedolityczne i przeciwzapalne, takie jak kwas azelainowy, nadtlenek benzolu i retinoidy (tretinoina, izotretinoina, adapalen), a także antybiotyki przeznaczone do stosowania miejscowego. Niewskazane jest stosowanie wyłącznie jednego preparatu antybiotykowego, najczęściej zaleca się leczenie skojarzone z preparatem komedolitycznym. 

Najlepszą drogą do opanowania trądziku jest właściwa pielęgnacja połączona z leczeniem dermatologicznym i wizytami u kosmetologa. 

Po leczeniu u dermatologa należy kontynuować pielęgnację i umówić się na serię zabiegów w salonie kosmetycznym. Zabiegi kosmetyczne spowodują zmiękczenie naskórka, złuszczenie warstwy rogowej i zmniejszenie stanów zapalnych gruczołów łojowych oraz normalizacje wydzielania sebum. Po serii zabiegów i przy właściwej pielęgnacji wyrówna sie koloryt naskórka, nastąpi jego zmiękczenie i wygładzenie. Zapraszam na zabiegi kosmetyczne do Centrum Regeneracji Ciała na pielęgnację cer z problemem potrądzikowym oraz cer  w fazie zapalnej trądziku .

niedziela, 18 stycznia 2015

Jonoforeza - zabieg na trądzik i rozszerzone naczynka

Brak komentarzy:
Jonoforeza jest zabiegiem elektroleczniczym polegającym na wprowadzaniu do tkanek leczniczych jonów za pomocą prądu stałego, a właściwie sił pola elektrycznego.

Do wykonania jonoforezy mogą zostać użyte związki chemiczne, które ulegają dysocjacji elektrolitycznej. Jest to proces rozpadu cząstek elektrolitu na jony dodatnie i ujemne w wyniku oddziaływań rozpuszczalnika. Jony leku wprowadza się do żywej tkanki, będącej zbiorowiskiem komórek zbudowanych z płynnej protoplazmy, czyli elektrolitu oraz błony komórkowej. Wszystkie komórki są zanurzone w płynie zewnątrzkomórkowym, który jest również doskonałym elektrolitem. Podczas przepływu prądu przez tkanki następuje pogrupowanie jonów o tych samych ładunkach, co nosi nazwę polaryzacji. Każda żywa tkanka ma określoną, ograniczoną zdolność gromadzenia jonów wprowadzanych z zewnątrz, tzw. pojemność jonową. Jest to ważne w momencie doboru czasu trwania zabiegu oraz natężenia prądu.

Innym ważnym czynnikiem decydującym o wnikaniu jonów do skóry jest ich ruchliwość w polu elektrycznym oraz różna zdolność wnikania i koncentracji w miejscu wprowadzania.

W kosmetyce wykorzystuje się gotowe preparaty, mające określoną polaryzację oraz czas wprowadzania.


Podstawowe wskazania kosmetyczne do zabiegu jonoforezy:


·     rozszerzone naczynia włosowate

maska Bergoniego

·     trądzik różowaty


·     trądzik pospolity


·     zwiotczenia skóry


·     zwiotczenia mięśni


·     blizny


·     uczulenia



Przeciwwskazania do wykonania jonoforezy:
·     uczulenie na prąd galwaniczny
·     ropne procesy zapalne skóry
·     wypryski i uszkodzenia naskórka
·     ostre stany zapalne skóry
·     stany gorączkowe
·     miażdżyca
·     ubytki i skaleczenia naskórka
·     porażenia spastyczne po wyrwaniu zęba
·     stany ropne okołozębowe
·     stany ropne migdałków
·     uczulenie na leki stosowane w zabiegu jonoforezy
·     leczenie dermatologiczne miejsc objętych zabiegiem jonoforezy
·     ciąża


Leki stosowane najczęściej podczas jonoforezy:

·     Chlorek wapnia 

– wprowadzany anodą; przyspiesza regenerację tkanki nerwowej, działa przeciwzapalnie, uszczelnia naczynia krwionośne.

·     Jodek potasu

 – wprowadzany katodą; zmiękcza tkankę łączną, stosuje się go przy bliznach, bliznowcach, zrostach, zgrubieniach tkankowych. Jod może kumulować się w organizmie i powodować nadczynność tarczycy.

·     Kwas askorbinowy, czyli witamina C

 – wprowadzany katodą; uelastycznia ścianki naczyń krwionośnych, działa przeciwzapalnie.

·     Soda oczyszczona

 – wprowadzana anodą; działa przeciwzapalnie, rozmiękczająco, bakteriobójczo. Najczęściej stosuje się jonoforezę z sody oczyszczonej przy łojotoku i trądziku pospolitym. Zabieg ten nosi nazwę dezinkrustacji.


Czego potrzebujemy do przeprowadzenia zabiegu jonoforezy?
- aparat do jonoforezy
- elektrody o zaokrąglonych brzegach
- podkłady wykonane z gazy lub gąbki o grubości 2,0-3,0 cm i powierzchni większej o 2 cm2 niż powierzchnia elektrod użytych do zabiegu
- lek do wprowadzenia
- szklane naczynia

Środki ostrożności
- Kable aparatu do jonoforezy nie powinny się krzyżować.
- Aparat powinien być podłączony do uziemionego gniazdka.
- Najpierw przygotowujemy elektrody, podkłady lekowe, układamy je na ciele klientki, a następnie podłączamy przewody do aparatu i aparat do prądu.
- Osoba poddawana zabiegowi powinna być stale pod kontrolą kosmetyczki, nie wolno pozostawiać klientki samej.
- Na aparacie nie mogą stać naczynia z wodą, leki czy kosmetyki.

Przygotowanie klientki do zabiegu
Ze skóry należy zmyć makijaż, a następnie skórę odtłuszczamy alkoholem. Dokładnie oglądamy skórę w celu wykluczenia przeciwwskazań. Zabezpieczamy gałki oczne przed wnikaniem jonów leków, przykrywając je suchymi wacikami. Pacjentka powinna zdjąć wszystkie metalowe ozdoby.
zabieg jonoforezy twarzy

Technika wykonania jonoforezy


Jonoforezę można wykonać na wiele sposobów. Rozróżniamy jonoforezę labilną i stabilną, miejscową i ogólną. W jonoforezie stabilnej, czyli nieruchomej, wykorzystuje się specjalną elektrodę, tzw. elektrodę Bergoniego, zwaną inaczej półmaską.
Elektrodę czynną umieszcza się nad tkanką, do której mają być wprowadzone jony leku. Łączy się ją z dodatnim lub ujemnym biegunem źródła prądu. Elektrodę bierną, służącą do zamknięcia obwodu prądu, układa się najczęściej przeciwlegle do elektrody czynnej – najczęściej na przedramieniu ręki prawej lub bezpośrednio w dłoni klientki.

Obie elektrody układa się na wcześniej przygotowanym podkładzie. Elektroda czynna ułożona jest na podkładzie zanurzonym w wodzie z dodatkiem leku, który chcemy wprowadzić do skóry, zaś elektroda bierna – w samej wodzie. Do jonoforezy najlepiej stosować wodę łatwo przewodzącą prąd, np. mineralną niegazowaną.

Do zabiegu należy używać jednorazowych podkładów w celu wykluczenia infekcji i tzw. jonów konkurencyjnych. Miejsca niewielkich ubytków skórnych pokrywa się obojętną maścią, np. wazeliną, a następnie przykrywa warstwą folii.

Czas trwania zabiegu zależy od rodzaju preparatu, indywidualnej wrażliwości klientki i stopnia zaawansowania zmian skórnych. Z reguły pierwszy zabieg trwa około 5 minut, stopniowo wydłużamy ten czas do około 30 minut. Zabiegi wykonujemy w seriach 10-20 seansów, codziennie lub co drugi dzień. Natężenie prądu dobieramy do odczuć klientki. Ma to być przyjemne mrowienie. Objawy niepożądane to zaczerwienienie skóry, opuchlizna, świąd, mocne uczucie ciepła. Mogą one świadczyć o przedawkowaniu natężenia prądu lub o uczuleniu na prąd galwaniczny.
Dodatkowo można nasilić wnikanie jonów leku podczas jonoforezy poprzez rozgrzanie skóry promieniami podczerwonymi, np. lampą sollux z czerwonym filtrem.

Zapraszam na zabieg jonoforezy do Centrum Regeneracji Ciała !