Strony

czwartek, 30 października 2014

Herpes wirusy - wywołują popularne choroby: opryszczkę, brodawki na rękach....

Wirusy są zarazkami stale towarzyszącymi człowiekowi. Przypominają w pewnym sensie armię znajdującą się w uśpieniu, gotową zaatakować wtedy, gdy organizm jest osłabiony. Widać to dokładnie na przykładzie zakażenia wirusem opryszczki,  czy popularnych kurzajek.

Ponieważ choroby te dyskwalifikują klientów i klientki do wykonania zabiegów kosmetycznych, manicure, pedicure czy masaż pragnę opisać metody walki z tymi chorobami.  Wskażę również jedną z metod walki z popularnymi kurzajkami, a prawidłowo brodawkami w sterylnych warunkach salonu kosmetycznego.
metoda elektrokoagulacji

Brodawki

Wywołane są przez rozmaite typy wirusów brodawczaka ludzkiego HPV. Obecnie wyizolowano ok. 150 rodzajów wirusa HPV, z czego ok. 50 jest powodem powstania brodawek. Wirusy zawierają DNA i koncentrują się w jądrach komórkowych górnej warstwy keratynocytów, namnażają się tam i są uwalniane do warstwy rogowej, niemniej jednak cząstki wirusa obecne są również w warstwie podstawnej skóry. Okres inkubacji może wynosić do 3 lat, a okres utajenia bez powstania nowych zmian przekraczać nawet 4 lata. Stabilna otoczka wirusa pozwala na przetrwanie w formie zakaźnej przez tygodnie, a nawet miesiące – szczególnie w środowisku ciepłym i wilgotnym.

Zakażenie następuje przez kontakt bezpośredni lub pośredni. Brodawkami można się zarazić poprzez dotyk. Warunkiem sprzyjającym zakażeniu jest uszkodzenie skóry – rana, otarcie, zadrapanie. Można dokonać samozakażenia w czasie golenia miejsc wokół zainfekowanych części skóry.

Sposób zakażania
Zakażenie ograniczone jest do naskórka i nie jest wynikiem zakażenia uogólnionego.
Samozakażenie ma miejsce również przy pielęgnacji stóp i rąk poprzez cążki, pilniki, pumeksy, tarki, a u dzieci nierzadko przy obgryzaniu paznokci i dłubaniu w nosie. Stosunkowo często usuwamy u dzieci brodawki wirusowe z nosa, warg, a nawet z języka. Rzadko opisywane, ale niezwykle często występujące i niedoceniane jest powstanie wrót zakażenia poprzez rozpulchnienie skóry na skutek dłuższego poddania działaniu wilgoci. Ponad 50% pacjentów cierpiących z powodu brodawek pospolitych zaraziło się najprawdopodobniej na basenach, salach gimnastycznych, siłowniach. Około 30 rodzajów wirusa HPV przenoszonych jest drogą płciową. Brodawki wywołane wirusem HPV mogą przyjmować różne postacie kliniczne. Najczęstsze są:

• Brodawki pospolite – tworzą guzki skórne o szorstkiej powierzchni, okrągłe lub nieregularne w kształcie, twarde, białe, brązowo-żółte, lub szarawoczarne o średnicy 1-10 mm. Występują zwykle na palcach, łokciach, kolanach, twarzy i owłosionej skórze głowy, ale mogą się rozprzestrzeniać na całym ciele. Często widoczne czarne punkty na powierzchni brodawek, zwykle określane przez pacjentów jako „korzonki”, są to zakończenia kapilarów ze skrzepami krwi – pojawiają się przy ścieraniu lub ścinaniu brodawek;
• Brodawki nitkowate – długie, wąskie rozrosty pojawiające się najczęściej na powiekach, twarzy, szyi lub wargach;
• Brodawki wokół paznokci mogą się pojawiać w grupach. Są szorstkie, nieregularne, odstające, atakują wały paznokciowe, czasem wchodzą pod paznokieć i są bolesne. Są trudne do usunięcia, nierzadko niszczą macierz paznokcia;
• Brodawki płaskie – występują w każdym wieku. Są to matowe, gładkie, płaskie, lekko odstające, żółtobrązowe guzki skórne, na twarzy również szyi, klatce piersiowej, kolanach, nadgarstkach, przedramionach i wzdłuż zadrapań poprzez samozakażenie. Brodawki płaskie są mnogie – nawet do kilkuset sztuk i szybko się rozprzestrzeniają, dlatego ważne jest pilne i skuteczne leczenie;
• Brodawki mozaikowe – są zgrupowaniem brodawek płaskich, zajmują powierzchnię od jednego do kilku centymetrów kw. Widoczne są granice „ściśniętych” pojedynczych brodawek dające obraz mozaiki;
• Brodawki „podeszwowe” – występują na powierzchniach dłoniowych i podeszwach – są płaskie lub lekko wyniosłe, ze względu na stały ucisk. Wrastają dość głęboko, są czasami bolesne i zwykle trudne do usunięcia;
• Brodawki w okolicy narządów płciowych i odbytu – atakują zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Rozróżnia się tutaj:
– kłykciny kończyste
– brodawki płaskie narządów płciowych
– brodawki olbrzymie narządów płciowych
• Brodawki błony śluzowej
– brodawki płaskie
– brodawczakowatość jamy ustnej
– ogniskowa hiperplazja nabłonka – choroba Hecka
• Dysplazja brodawczakowata naskórka.

Leczenie

• Farmakoterapia miejscowa. Stosuje się maści zawierające tretynoinę (Airol, Aknoten, Maść retynowa, Retina A). Preparatem bez recepty często polecanym w aptece jest Brodacid. Zawiera kwas salicylowy, kwas mlekowy i dimetylosulfotlenek, substancje o działaniu keratolitycznym i keratoplastycznym. Kwas salicylowy i kwas mlekowy są składnikami preparatów ABE, Acerin i Duofilm.
W preparacie Duofilm substancje czynne są zawieszone w kolodium, które wysychając tworzą błonkę, co ułatwia nawilżenie tkanki oraz lepszą penetrację.

Preparat zamraża brodawkę ciekłym azotem (krioterapia), wynikiem czego jest powstanie niewidocznego pęcherza pod brodawką. Mniej więcej po 10 dniach zamrożona skóra z brodawką odpada. W tym czasie pod pęcherzem wytworzy się nowa skóra. W przypadku przewlekle utrzymujących się brodawek zaleca się powtórzenie zabiegu. Zabiegi należy przeprowadzić w odstępach 15-dniowych.
zmiany barwnikowe usuwane elektrokoagulacją
• Odparowanie laserem chirurgicznym – jest uważane za najskuteczniejszą radykalną metodą pozbycia się brodawek wirusowych. Stosuje się laser CO2.
Emituje on falę elektromagnetyczną o długości 10600 nm, niewidoczną dla oka. Absorbowana jest ona przez płyn wewnątrz - i zewnątrztkankowy.
Absorpcja ta nie jest selektywna i powoduje waporyzację tkanek w zakresie 0,2-0,6 mm oraz koagulację naczyń krwionośnych, dzięki czemu zabieg jest bezkrwawy. Nowoczesne lasery operują światłem impulsowym (superpuls, ultrapuls) o czasie trwania impulsu rzędu milisekundy (a nawet mikro- i nanosekundy), dzięki czemu praktycznie brak uszkodzenia termicznego tkanki i proces gojenia może być bezbliznowy – oczywiście jeżeli przez sam proces chorobowy nie uległy uszkodzeniu głębsze warstwy skóry. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym.
elektroda

Usuwanie laserowe brodawek polega na ich odparowaniu.
Energia światła lasera zamienia się w ciepło, zakażona tkanka wyparowuje, a powierzchnia odparowywana jest cały czas jałowa.

Przy usuwaniu brodawek płaskich, szczególnie na twarzy i szyi używa się niższych energii w trybie superpuls, dzięki temu zabieg może być wykonywany bez znieczulenia. Miejsca po usuniętych brodawkach płaskich samoistnie pokrywają się płaskimi brązowymi strupkami już następnego dnia. Skórę można normalnie myć, a dodatkowo przemywać środkiem dezynfekcyjnym na bazie spirytusu, najlepiej z dodatkiem składników natłuszczających (Hospisept). Znacznym utrudnieniem przy wykonywaniu samego zabiegu jak i czynnikiem zwiększającym ryzyko nawrotu jest wcześniejsza nieudana krioterapia (wymrażanie) lub keratoliza. Zmiany wirusowe są wtedy większe niż pierwotne, głębsze, pojawia się patologiczne unaczynienie. Zabieg laserowy musi być rozleglejszy, co utrudnia gojenie i zwiększa prawdopodobieństwo powstania blizn, ale i tak jest najskuteczniejszym sposobem leczenia.

Receptura

W farmakoterapii miejscowej stosowane są leki recepturowe. Dobre wyniki uzyskuje się przez stosowanie 15-25% maści z podofiliną z równoczesną osłoną otaczającej skóry zdrowej pastą cynkową. Podofilina – żywica z kłącza stopkowca tarczowatego stosowana jest też w roztworze:

Rp.
Podofilina
Glicerol aa 1,0 – 2,0
Spirytus 70% ad 10,0
Pędzlowanie stosuje się przed snem w odstępach 2 – 3-dniowych, przy większym odczynie zapalnym – co 5 dni. Wyleczenie następuje po 5 – 7 zabiegach.
włókniaki usuwane metodą elektrokoagulacji
W leczeniu brodawek stóp dobre wyniki uzyskuje się przez przyżeganie kwasem karbolowym i azotowym. Po ścięciu masy rogowej do powstałego wgłębienia w brodawce wprowadza się kroplę 80% kwasu karbolowego i bezpośrednio potem kroplę stężonego kwasu azotowego. Na odpowiednią część stopy nakłada się wkładkę z opatrunkiem z otworem w miejscu brodawki, który wypełnia się 50% maścią salicylową. Wkładka powinna chronić okolicę leczoną przed uciskiem w czasie chodzenia. Zabieg powtarza się co 5 – 7 dni. Zmiany ustępują po 4 – 7 zabiegach. Dobre wyniki uzyskuje się po przyżeganiu brodawek stóp nasyconym roztworem kwasu trichlorooctowego. Po mechanicznym usunięciu masy rogowej, smaruje się powierzchnię brodawki z 1 – 2 mm skóry otaczającej. Zabiegi powtarza się co 10 – 14 dni. Wyleczenie następuje zazwyczaj po 3 – 6 zabiegach.
W przypadku brodawek płaskich skóry twarzy, grzbietowej powierzchni rąk bardzo dobre efekty lecznicze przynosi następujący lek recepturowy:
Rp.
Siarka
Rezorcyna
Mydło szare aa 4,0
Spir. Vini 96% ad 20,0
Brodawki smaruje się tym płynem co drugi dzień, najlepiej przed snem po uprzednim umyciu i osuszeniu skóry.

Jedyną dostępną metodą leczenia o mechanizmie przeciwwirusowym jest interferon (IFN), który pobudza układ odpornościowy. Podawanie tego leku w formie ogólnoustrojowej wiąże się jednak z dużą ilością działań ubocznych, często trudnych do zaakceptowania.


Do metod fizycznych usuwania brodawek, z których każda ma swoje zalety, ale również wady, zaliczamy:
• wycięcie chirurgiczne;
• krioterapia (zamrożenie);
• odparowanie laserem (waporyzacja);
• elektrokoagulacja.

ELEKTROKOAGULACJA
urządzenie do elektrokoagulacji




Na czym polega?


Elektrokoagulacja to metoda stosowana w elektrochirurgii polegająca na ścinaniu białka żywych tkanek ustroju, np. tkanki nowotworowej lub tkanki sąsiadującej z nowotworem, za pomocą prądu elektrycznego o wysokiej częstotliwości. Zabieg jest wykonywany przy użyciu elektrod różnego kształtu: igły, igły z kulką, noża lub elektrody do bezinwazyjnego zamykania naczyń bez nakłucia skóry. Po zabiegu skóra jest podrażniona i zaczerwieniona, pojawiają się strupki, które goją się w ciągu kilku dni.
Zabieg jest bolesny, ponieważ dochodzi tu do uszkodzenia naczynia, dlatego często stosuje się znieczulenie miejscowe. Czas zabiegu jest uzależniony od rozległości zmian skórnych. Proces gojenia trwa od kilku godzin do 2-3 dni, czyli relatywnie krótko. Zabieg jest stosunkowo mało uciążliwy i nie ogranicza obowiązków zawodowych.

Wskazania

Elektrokoagulacja jest stosowana w leczeniu zmian dermatologicznych, schorzeń ginekologicznych czy urologicznych.
 Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu są zmiany chorobowe, takie jak: nowotwory, włókniaki, brodawki wirusowe (kurzajki), kaszaki, rozszerzone naczynia krwionośne na twarzy i nogach, naczyniaki gwiaździste. Metoda ta służy usuwaniu zbędnego owłosienia, a także jest przydatna w operacjach zamiast skalpela, aby ograniczyć krwawienie z powstałej rany. Przy zabiegu usuwania brodawek wskazane jest rozszerzenie spectrum działań na ogólne i miejscowe. Jeśli mamy dużą ilość zmian stosuje się eksfoliację skóry, elektrokoagulację, złuszczanie preparatami oraz leki doustne. Dobrze więc by walkę zaczynać od razu bombardując wirusy od zewnątrz i wewnątrz może bowiem przy wykonaniu połowicznego zabiegu typu wymrażanie dojść do rozsiania infekcji, spenetrowania naskórka przez wirusy do warstwy podstawnej i w końcu do naczyń włosowatych układu krwionośnego.

OPRYSZCZKA

Wirus opryszczki jest jednym z najczęściej spotykanych wirusów u człowieka. Wyróżnia się dwa typy tego wirusa. Typ pierwszy powoduje zmiany opryszczkowe na błonach śluzowych jamy ustnej, wargach, skórze twarzy i tułowia. Typ drugi powoduje zmiany w obrębie narządów płciowych i pośladków, może również wpływać na tworzenie się nowotworów narządów płciowych. Wirus wnika do organizmu przez błony śluzowe lub przez uszkodzoną skórę, namnaża się w miejscu zakażenia i okolicznych węzłach chłonnych, po czym dostaje się do krwi, powodując wytwarzanie przeciwciał. Jest to tzw. zakażenie pierwotne.

Najbardziej rozpowszechnionym schorzeniem wywołanym zakażeniem pierwotnym jest opryszczkowe zapalenie dziąseł i jamy ustnej. Choroba rozpoczyna się nagłym wzrostem gorączki (38 – 40°C). Czasem poprzedzają ją stany podgorączkowe, ślinotok, zapalenie migdałków podniebiennych i nieżyt górnych dróg oddechowych.

Wysoka gorączka utrzymuje się najczęściej przez tydzień. Na przekrwionych i obrzmiałych błonach śluzowych dziąseł i całej jamy ustnej pojawiają się rozsiane pęcherzyki, które szybko przechodzą w płytkie, bardzo bolesne owrzodzenia, wielkości 2 – 3 mm, pokryte białożółtawym wysiękiem i otoczone czerwoną obwódką. Mogą pojawić się również zmiany opryszczkowe na wargach i otaczającej skórze. Po tygodniu owrzodzenia w jamie ustnej zaczynają się samoistnie goić, nie pozostawiając śladów. Zmianom w jamie ustnej może towarzyszyć angina z płytkimi owrzodzeniami na migdałkach, pokrytymi białożółtawym nalotem i powiększenie węzłów chłonnych szyjnych. W leczeniu opryszczkowego zapalenia dziąseł i jamy ustnej są stosowane roztwory odkażające. Do płukania stosuje się 3% roztwór kwasu borowego, roztwór nadmanganianu potasowego (rozcieńczenie 1:1000 – 1:5000), Septosan, Azulan. Nowoczesnym bezbolesnym, bezbarwnym antyseptykiem do dezynfekcji ran, błon śluzowych i skóry jest preparat Octenisept. Działanie preparatów odkażających można urozmaicić preparatem Aftacel w postaci płynu do płukania jamy ustnej, który zawiera w swoim składzie PVP – poliwinylopirolidon, tworząc film na powierzchni błony śluzowej i barierę ochronną dla zakończeń nerwowych, dzięki temu zmniejsza podrażnienie i ból.

Towarzyszące opryszczkowemu zapaleniu dziąseł i jamy ustnej wykwity na wargach i otaczającej skórze najlepiej przecierać 2% spirytusem salicylowym, a następnie posmarować Pastą Lassara, która posiada działanie odkażające i wysuszające.

Pomimo utrzymywania się przeciwciał w surowicy krwi przez całe życie po przebyciu zakażenia pierwotnego wirus pozostaje utajony w organizmie i może okresowo pod wpływem różnych czynników uaktywniać się, powodując objawy miejscowego zakażenia nawracającego. Najczęstszym jego objawem jest powszechnie znana opryszczka wargowa.


Charakterystyczne skupienia drobnych, wypełnionych przejrzystym płynem pęcherzyków, szybko przysychających w strupki, mogą umiejscawiać się również na nosie i innych okolicach twarzy. Pojawienie się pęcherzyków bywa poprzedzone uczuciem swędzenia, palenia lub nerwobólem. Leczenie miejscowe ma na celu wysuszenie pęcherzyków. W czasie mycia należy unikać moczenia miejsc dotkniętych opryszczką, a osuszanie skóry prowadzić tak, ażeby nie zedrzeć świeżych strupów, gdyż może to przedłużyć okres gojenia oraz spowodować wysiew świeżych wykwitów. Bardzo skuteczną, najtańszą i najszybszą metodą leczenia opryszczki jest częste przecieranie miejsc chorych spirytusem salicylowym, a następnie nakładanie Pasty Lassara lub Pasty Zinci. Alternatywą dla spirytusu salicylowego może być spirytusowy roztwór gencjany.
W okresie replikacji wirusa stosuje się acyklowir, który wprowadzany jest do komórek wirusa przez białko transportujące nukleozydy, w tym deoksyguanozynę. Wewnątrz komórki zostaje przekształcony w biologicznie aktywną pochodną fosforanową. Za proces ten odpowiedzialna jest kodowana przez wirus kinaza tymidynowa. Fakt, że acyklowir nie jest odpowiednim substratem dla kinaz komórkowych powoduje, że lek zostaje zaktywowany głównie w komórkach zakażonych przez wirusa, co wpływa korzystnie na jego selektywność. Trójfosforan acyklowiru (ACVTP) hamuje syntezę DNA HSV, gdyż pozbawiony jest grupy 3’OH. Gdy polimeraza wirusowa wprowadzi zmodyfikowany nukleozyd do łańcucha DNA, dalsze jego wydłużanie staje się niemożliwe. Preparaty acyklowiru w postaci kremów 5%: Antivir, Awirol, Hascowir pro, Herpex, Virolex, Zovirax.

W rozległych zakażeniach skóry wirusem opryszczki zwykłej, przy zajęciu jamy ustnej, spojówek, rogówki oka lub jego okolicy konieczna jest szybka pomoc lekarska.

Rzadszym, ale równie przykrym i bolesnym schorzeniem jest opryszczka narządów płciowych. Choroba ta jest jedną z najczęściej przenoszonych drogą płciową. Dawniej uważano, że zakażenie HSV-2 wiąże się z lokalizacją na narządach płciowych, a HSV-1 na wargach i śluzówkach jamy ustnej. W wielu krajach doszło jednak do zmian proporcji w częstości występowania obu podtypów, wzrosła genitalna lokalizacja HSV-1. Objawy pierwotnego zakażenia HSV-1 i HSV-2 są podobne, rzadziej obserwowano jednak nawroty w genitalnej postaci zakażeń HSV-1. Opryszczka narządów płciowych obejmuje szeroki przekrój objawów, od klasycznych bolesnych pęcherzyków aż do bezobjawowego zakażenia. Zakażenie HSV jest przenoszone przy bliskim kontakcie, a u kobiet ciężarnych istnieje ryzyko przeniesienia opryszczki na noworodka przy porodzie i rozwoju zagrażającego życiu dziecka zakażenia uogólnionego. Duże znaczenie w leczeniu i zapobieganiu przenoszenia wirusa opryszczki ma właściwe użycie leków przeciwwirusowych, które istotnie zmniejszają kliniczne objawy. Środkami zaradczymi w okresie wysięku są okłady z Rivanolu, a gdy zmiany zaczynają przysychać, wówczas skuteczne działanie wywiera pędzlowanie 1%, 2% wodnym roztworem gencjany.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.